Paulina Jarkiewicz

Kocham siebie, kocham las.

„Medycyna wschodnia traktuje człowieka nie w oderwaniu, lecz na tle całej przyrody go otaczającej, ożywionej i nie ożywionej. Między organizmem ludzkim a przyrodą, przy mądrym z nią obcowaniu i należytym jej pojmowaniu, staje się ona dobroczynnym opiekunem organizmu, karmiąc go i wzmacniając przez cały ciąg jego życia” – Włodzimierz Badmajew „Chi, Szara, Badahan. Zasady medycyny tybetańskiej”.

Tym cytatem chciałabym zwrócić uwagę na udział przyrody w naszym codziennym życiu i dobrym samopoczuciu. Szybkość, hałas, zatrute powietrze, szarość betonu nas wykańczają – za pomocą narzędzi – chorób cywilizacyjnych. Rak, choroby o podłożu autoagresji, depresja. Naukowcy udowodnili, że osoby żyjące w pobliżu terenów zielonych są mniej zestresowane. Niższa jest też częstotliwość występowania takich chorób jak: depresja, cukrzyca, astma, czy choroba wieńcowa. „Weźmy choćby widok z okna: osoby, które mogą przez nie patrzeć na trawę i drzewa, szybciej dochodzą do siebie w szpitalu, mają lepsze wyniki w nauce, a nawet zachowują się mniej agresywnie, mimo że mieszkają w nieciekawym sąsiedztwie”.[1] Natura może poprawić kreatywność nawet o 50%, a spacery po lesie mogą obniżyć hormon stresu nawet o 16%.[2] Dlatego zastanówmy się, zanim zetniemy kolejne drzewo, żeby przerobić je na rolkę papieru toaletowego. Niszcząc przyrodę, niszczymy samych siebie. To nie wytarty slogan, tylko stwierdzenie udowodnione naukowo. W Finlandii spacer po lesie jest przepisywany na receptę. W Korei Południowej zakładane są specjalne lasy dla skołatanych nerwowo pracusiów.

Szanujmy zakątki zieleni, które pozostały w Polsce. Nie śmiećmy, nie palmy, nie karczujmy, nie niszczmy, nie zabijajmy. Las to dostawca dwóch czynników bez których nie możemy funkcjonować: tlenu i równowagi. Nauczmy się żyć w równowadze.

Brak harmonii = brak spokoju. Brak spokoju to brak zdrowia.

Na prędkość życia wpływu nie mamy. Wszyscy musieliby na raz rzucić robotę w biurach i zająć się uprawą roli lub ogrodnictwem. Byłoby to zdrowe, ale dość utopijne w naszej zindustrializowanej rzeczywistości. Możemy za to dbać o ochronę kompleksów leśnych, by dawały nam wytchnienie po ciężkim dniu pracy przy komputerze i odbieraniu telefonów.

Na koniec słowa papieża Franciszka zachęcającego do tzw. nawrócenia ekologicznego, które nie jest zarezerwowane jedynie dla wąskiej grupy „obrońców przyrody”, ale powinno dotyczyć każdego z nas i naszych codziennych nawyków:

217. „Na świecie jest coraz więcej (…) zewnętrznych pustyń, ponieważ pustynie wewnętrzne stały się tak rozległe”. Kryzys ekologiczny jest wezwaniem do głębokiego wewnętrznego nawrócenia. Musimy też jednak uznać, że niektórzy zaangażowani chrześcijanie i ludzie modlitwy pod pretekstem realizmu i pragmatyzmu często drwią z troski o środowisko naturalne. Inni są bierni, niechętnie zmieniają swoje przyzwyczajenia i stają się niespójni wewnętrznie. Brakuje im zatem nawrócenia ekologicznego, które wiąże się z rozwijaniem wszystkich konsekwencji ich spotkania z Jezusem w relacjach z otaczającym ich światem. Życie powołaniem, by być obrońcami dzieła Bożego, jest istotna częścią życia uczciwego nie zaś czymś opcjonalnym, ani też drugorzędnym elementem doświadczenia chrześcijańskiego.”.[3]

Szanujmy przyrodę, bo w ten sposób szanujemy również samych siebie.

Poniżej prezentuję las w różnych odsłonach. Popatrzcie, poczujcie ten spokój, tę moc, tę równowagę.

Biebrzański Park Narodowy, fot. Paulina Jarkiewicz