Jest tyle gatunków miodu. Czemu akurat ten został koronowany?
Miód spadziowy nie pochodzi z nektaru kwiatów, tylko z soków drzew oraz soku w formie częściowo przetworzonej wydzieliny mszyc. Więcej na temat powstawania tego typu miodu dowiesz się z artykułu "Miód cz. 1". Fenomen polega na tym, że nektar z kwiatów jest w większym lub mniejszym stopniu do pozyskania w każdym roku, natomiast spadziowanie drzew jest sytuacją nieprzewidywalną. Wymaga optymalnej pogody, tzn. kiedy nie jest za sucho, ani zbyt deszczowo. Takie optymalne warunki pogodowe mogą pojawić się raz na kilka lat. Dlatego miód ten jest wyjątkowy.
Miód spadziowy jest ciemniejszy od nektarowego i mniej słodki (ze względu na mniejszą zawartość cukrów niż w miodach z pyłków kwiatów). „Nie pachnie też specjalnie intensywnie, poczujemy zatem słaby zapach żywicy, korzeni lub orzecha. Smak, zapach i kolor zależą bowiem od rodzaju drzew, które odwiedziły pszczoły.”.
Miód ze spadzi iglastej ma brązowawą (czasami niemal czarną) barwę z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem. Cechuje go zapach igliwia i żywicy. Jest łagodniejszy w smaku od miodu ze spadzi liściastej. Smak jest lekko żywiczny. Mogą pojawić się także nutki goryczy lub kwaskowe.
Miód ze spadzi iglastej – to prawdziwe czarne złoto. Zawiera w sobie terapeutyczną moc drzew iglastych: sosen, świerków, modrzewi, a na terenach górskich, także jodeł. „Miód spadziowy ma od czterech do dziewięciu razy więcej biopierwiastków niż miód pozyskiwany z nektaru kwiatowego.” [1].
Zważywszy na dużą zawartość substancji żywiczych i olejków eterycznych drzew iglastych, w pierwszym rzędzie miód ze spadzi iglastej pozytywnie oddziałuje na układ oddechowy. Wspiera leczenie wszelkich infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych. Ma działanie przeciwbakteryjne. Jest naturalnym antybiotykiem (znacznie silniejszym niż w przypadku miodów nektarowych). Działa też wykrztuśnie.
Łagodzi stany zapalne w organizmie. Może wspomóc leczenie takich schorzeń jak: reumatyzm, stany zapalne układu moczowego, stany zapalne żołądka i jelit, astma, stany zapalne oskrzeli, płuc, gardła.
Żywica drzew iglastych ma silne działania antyseptyczne, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze. Od wieków wykorzystywana była do leczenia ran, owrzodzeń i poparzeń. Dlatego miód ze spadzi iglastej znakomicie sprawdzi się także jako element maści, maseczek lub stosowany bezpośrednio na skórę w przypadku stanów zapalnych, konieczności regeneracji skóry poddanej niekorzystnym czynnikom środowiskowym, uszkodzonej (rany, skaleczenia, poparzenia, ukąszenia) oraz w przypadku problemów z cerą.
Miód ze spadzi iglastej pomaga regulować funkcje układu pokarmowego, wspierając pracę jelit i przemianę materii. Regularne stosowanie miodu spadziowego, może ograniczyć szkodliwy wpływ na organizm takich używek jak: kawa, czarna herbata, alkohol, czy papierosy.
Korzystnie wpływa również na pracę serca i może wesprzeć leczenie dolegliwości układu krwionośnego (np. miażdżyca).
Regularne spożywanie miodu ze spadzi iglastej w okresie jesienno-zimowym oraz wczesnowiosennym wpłynie korzystnie na poprawę odporności.
Miód spadziowy (szczególnie ze spadzi iglastej) zawiera więcej witamin i mikroelementów niż miody nektarowe. Wprowadzenie go na stałe do diety zalecane jest szczególnie osobom osłabionym, przemęczonym, nadmiernie zestresowanym, osobom borykającym się z problemem niedokrwistości, a także niedoboru witamin i mikroelementów. Miód ten sprawdzi się zatem jako naturalny suplement diety w przypadku konieczności odbudowy organizmu po przebyciu ciężkiej choroby i leczeniu farmakologicznym.
Miód ze spadzi iglastej, jak każdy z rodzajów miodów ciemnych, charakteryzuje się silniejszym działaniem przeciwutleniającym w porównaniu z miodami jasnymi.
Mam to szczęście, że moja mała pasieka stoi na obrzeżu lasu iglastego i w tym roku doczekałam się czarnego złota. Miodu tak gęstego, że było trudno wybrać go z miodarki. Miodu dojrzałego, o pełnym bukiecie, z lekką kwaskową nutką, która wydobywa się pod koniec jedzenia.
Artykuły powiązane:
Artykuł powstał na podstawie:
[1] „Miód spadziowy: właściwości zdrowotne i lecznicze”, „Gazeta zdrowie” 29.09.2019.
[2] „Sekrety miodu” - dr hab. inż. Ewa Majewska, Piotr Nowotnik Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Wydział Nauk o Żywności Zakład Oceny Jakości Żywności.
[3] Sławomir Trzybiński „Wszystko o miodzie i jego pozyskiwaniu”.
Własnej praktyki pszczelarskiej.