Być kobietą

Podziwiane, przeklinane, stawiane na piedestałach, palone na stosach, matki, damy serca, czarownice, wojowniczki, władczynie, gospodynie – kobiety.

Już mnogość wymienionych powyżej ról mówi o złożoności kobiecej natury. Nie każda z nas musi być Matą Hari, Eleanor Roosevelt, czy Gretą Garbo, ale każda ma do odegrania w życiu swoją ważną rolę.

Zgodnie ze słowami Vivien Leigh - odtwórczyni roli niezłomnej kobiety - Scarlett O’Hara: „Nie ma brzydkich kobiet, są tylko kobiety, które nie wiedzą, że są piękne.”.

Aby się tego dowiedzieć nie potrzebujemy sztucznie wyprodukowanych ust Angeliny Jolie, czy silikonowych piłek do koszykówki w miejsce biustu. Można być zajmującą z dużym nosem, małymi ustami, ważne, żeby odkryć w sobie to coś. A to coś – to osobowość.

Za przykład może posłużyć jedno z najbardziej znanych nazwisk w świecie mody – Coco Chanel.

Twardy charakter też się przydaje. Chanel dorastała w sierocińcu skazana na gorszy start w życiu bez środków i wsparcia bliskich. Ale przyszła projektantka miała łokcie i umiała je wykorzystać do przepychania. Przetrwała dwie wojny i potrafiła pół wieku być na topie w świecie mody. Była kochana, nienawidzona i podziwiana, ale nigdy obojętna. Podobno nie była wybitna: nie szyła najlepiej, nie umiała projektować, ale miała zmysł, intuicję. Umiała wyczuć atmosferę, klimat, potrzeby konsumenta. Miała idealny zmysł do reklamy - naturalnej, nie wymuszonej. Łamała reguły, zmieniając ciężkie stroje z początku XX wieku w lekkie, eleganckie kreacje, odbierając monopol na spodnie mężczyznom i pokazując kobiece łydki, ale nie uda (Coco była zdecydowaną przeciwniczką minispódniczek). Jej kreacje były proste, naturalne, szykowne.

„Zaprawdę powiadam wam, gdy mówię o elegancji, mówię o luksusie. Luksus pozostać musi niewidoczny, ale odczuwalny. Luksus jest prosty. To przeciwieństwo komplikacji”. – mawiała Coco.

„Wdzięk, szyk, charme, styl

nasza broń to sex-appeal ”[1]

Coco nie poprzestała na strojach, ubrała kobiety w ponadczasowy zapach Chanel nr 5, który od momentu wprowadzenia na rynek, czyli 1922 roku, ciągle jest na topie.

Nie bała się eksperymentować w pracy i w życiu. Lecz zarówno jako uboga dziewczyna z sierocińca, jak i milionerka swoich myśli i poglądów nigdy nie owijała w różowy papierek konwenansów. Mawiała: „Najodważniejszym ze wszystkich czynów nadal jest samodzielne myślenie. Na głos”. Idąc za Coco, nie bójmy się być sobą i wyrażać tego, co myślimy. Myślmy, twórzmy, nie naśladujmy, nie przetwarzajmy. Zwłaszcza, że obecne czasy powodują, że mnóstwo kobiet jest zagubionych i błąka się na osi, gdzie po jednej stronie jest kura domowa, a po drugiej, skrajnej - cuguar z amerykańskiego serialu ostatnich lat:

„Wydaje się, że współcześnie istnieją dwa rodzaje kobiecości. Pierwszy uosabia rozsądna kobieta skupiona na rodzinie, która wyraża swoją kobiecość przez potulność, łagodność, uległość, czystość, cichość i skłonność do poświęceń (nawet z boską pomocą te cechy nie są osiągalne bez środków uspokajających). Drugi rodzaj, bardziej popularny, ale równie trudny do osiągnięcia model kobiety z Seksu w wielkim mieście – przesłodzonej i uroczej, wiecznie napalonej fetyszystki butów, której życiową misją jest wyglądać jak seksowna modelka, sącząca kolorowe drinki. Jej życie zawodowe istniej po to, by uzasadnić, skąd ma pieniądze na ubrania, buty, biżuterię, zabiegi pielęgnacyjne i żurawinowe martini po dwadzieścia dolarów za kieliszek. W jej życiu są mężczyźni, ale taka kobieta rozmawia o nich, jakby hodowała orchidee i zmagała się ze szczególnie kapryśnym gatunkiem, który nie chce rosnąć. Te feministki w wersji glamour tak naprawdę nie kochają mężczyzn – kochają zakupy i kobiety podobne do siebie.” [2]

A tu po prostu trzeba być sobą i nie przejmować się tym, co inni powiedzą. Niech zajmą się swoimi sprawami, a skoro zajmują się naszymi, widać jesteśmy tego warte, a nasze życie jest bardziej zajmujące niż ich.

 

A na koniec, pozostając w świecie ubioru, oto jak do tej kwestii (dokładnie – bielizny) podchodzono w XIX wieku:

„Utrzymanie bielizny i ruchomości jest rzeczą tak ważną, iż się z tem pani zdać na nikogo nie może i nie powinna. Oprócz tego, iż sługi częstokroć lubią nosić bieliznę pań swoich, jeszcze z nich prawie żadna tak troskliwie i pilnie utrzymywać ruchomości nie potrafi jak właścicielka, która sama koszt na nią łożąc, zna całą jej wartość.”[3].

„Brudną bieliznę zaraz po zdjęciu z siebie, należy kazać jak najstaranniej obejrzeć i pocerować, a nie rzucać jej byle gdzie jak, każdą sztukę, po przewietrzeniu, zwinąwszy, układać porządnie gatunkami, jedne na drugich, w osobnych szufladach lub kufrach, tak jak się to z czystą robi.” [4]

Przewietrzmy szafy i poglądy, łokcie do przodu i naprzód!

 

 

[1] fragment piosenki „Sex-appeal”, słowa: Emanuel Schlechter, Ludwik Starski, 1937 rok.

[2] Karen Karbo „Księga stylu Coco Chanel. Jak stać się elegancką kobietą z klasą”, Wydawnictwo Literackie, 2014 rok,  str. 185.

[3] „Gospodyni litewska czyli nauka utrzymania porządnie domu…” Wilno, nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego, 1876 rok str 12

[4] j.w. str. 13